به قسمتی دیگر از مجموعه فانوس خیال خوش آمدید. اگر در فکر ساخت فیلم کوتاهی هستید و نماهایی را انتخاب کردید که حرکتی هستند، شاید از پس هزینههای اجاره کردن وسایل حرکتی بر نیایید. اما نگران نباشید. خیلی از فیلمسازهای آماتور و حتی فیلمسازهای مستقل ترجیح میدهند که نماهای حرکتی خود را به سادهترین شکل بگیرند. سادهترین روش نمای حرکتی روش دوربین روی دست است. هر چند که در این روش لرزشها کاملا در تصویر حس میشوند اما با رعایت نکاتی میتوانیم میزان و شدت لرزشها را کم کنیم.
در روش دوربین روی دست همیشه در صحنه دنبال یک نقطه اتکا باشید تا هم کمتر خسته شوید و هم لرزش کمتری داشته باشید. یکی از بهترین نقاط اتکا دست دیگر شماست. البته سکو یا حتی چند کتاب زیر آرنج شما هم میتواند به ایستایی تصویر کمک زیادی بکند.
معمولا دوربینّها یک دستگیره کناری و یا یک دستگیره بالایی دارند. اگر از دستگیره بالایی استفاده میکنید یک نقطه اتکا برای آن پیدا کنید. در حرکت پن فیلمبردار باید پاهای خود را بیشتر از حد معمول باز کند و در جهت حرکت افقی بازیگر قرار بگیرد. اگر پاها بسته و نزدیک به هم باشند بدن شما نمیتواند به اندازه کافی برای گرفتن چنین نمایی چرخش کند. حالا اگر فیلمبردار بخواهد همراه با بازیگر حرکت او را تعقیب کند تنها راه حل برای گرفتن یک نمای کم لرزش تمرین، تمرین و تمرین است.
فیلمبردار باید نحوه حرکت خود را در طول تمرین پیدا کند تا در هنگام شروع حرکت دوربین تکان شدیدی نخورد و همینطور باید لحظه ایستادن بازیگر را از قبل بداند تا به خوبی از عهده کنترل دوربین بر بیاید. همین جاست که دستیار فیلمبردار نقش چشم او را بازی میکند و در طول حرکت تعقیبی فیلمبردار را هدایت میکند و باید بعد از هر برداشت، دوربین را از دست فیلمبردار بگیرد تا کمتر خسته شود.
نمای روی دست بخاطر لرزشهایی که دارد حس خاصی از واقعیت را به تصویر میدهد. به همین دلیل در بیشتر فیلمهای مستند مخصوصا مستندهای خبری لرزش دوربین نه تنها مشکلی محسوب نمیشود بلکه میتواند یک امتیاز تصویری هم باشد. بد نیست بدانید فیلمسازهایی هم هستند که از سه پایه و حرکت نرم دوربین با استدی کم متنفر هستند و آنها را مصنوعی و دروغی میدانند.
در سال ۱۹۹۵ گروهی از فیلمسازهای دانمارکی به رهبری لارس فون تریه جنبش سینمایی با نام داگما ۹۵ راه انداختند که یکی از قوانین اصلی آنها عدم استفاده از سه پایه و وسایل حرکتی است و معتقد بودند که داستان فیلم نباید جلوی دوربین اتفاق بیفتد بلکه این دوربین است که باید در قلب ماجرا باشد.
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.